ΣΥΜΦΩΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ
ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΨΗ:
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΥΠ’ΟΨΗ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:
1) Η πολιτεία βιάζεται να λύσει το πρόβλημα μερικών εκατοντάδων ζευγαριών (ετερόφυλων και ομοφυλόφιλων) όταν δεν έλυσε το πρόβλημα του ενός εκατομμυρίου διαζευμένων
2) Το πρόβλημα δεν είναι πως θα παντρευτούν αλλά πως θα χωρίσουν διότι δεν θα μας πείσουν ότι αυτά τα ζευγάρια που θα νομιμοποιηθούν με σύμφωνο συμβίωσης δεν θα χωρίσουν διότι θα είναι ψέμα. Ο χαρακτήρας και η κουλτούρα των Ελλήνων (όπως και όλες οι στατιστικές) δείχνουν ότι τα μισά ζευγάρια χωρίζουν.
3) Γιατί δεν υπάρχει ένα Υπουργείο Οικογένειας και προστασία της ώστε να βρεθεί λύση για τα λίγα εναπομείναντα ζευγάρια ώστε να προλάβουμε μέσω εκπαίδευσης και άλλων στηριγμάτων να βοηθήσουμε τις προβληματικές οικογένειες ή τους νέους ώστε να κάνουν σωστή επιλογή ? Μήπως είναι προκαθορισμένη η πορεία της οικογένειας (διάλυση)?
4) Ο κόσμος συγχέει το σύμφωνο συμβίωσης με το προγαμιαίο συμβόλαιο το οποίο εξασφαλίζει κάθε νομική κάλυψη σε όλα τα ζευγάρια.
5) Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια μπορούν να κάνουν διαθήκη για τα περιουσιακά στοιχεία τους. Γιατί θα πρέπει ντε και καλά να γίνει Νόμος?
6) Τέλος, με την άρνησή μας δεν λέμε ότι δεν πρέπει να γίνει το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά δηλώνουμε εκβιαστικά ότι πρέπει να προηγηθεί Νόμος για την από κοινού επιμέλεια, εναλλασσόμενη κατοικία, ελεύθερη επικοινωνία, οικογενειακά δικαστήρια, κοινωνικές υπηρεσίες δικαστηρίων, κτλ για τα διαζύγια διότι θα τα χρειαστούν ακόμη και τα ζευγάρια του συμφώνου συμβίωσης------------: Ενεργούμε προληπτικά και γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στο γάμο αλλά στο διαζύγιο.
7)Το άρθρο 1515 απαγορεύει στην Ελλάδα, τον πατέρα που έχει παιδιά εκτός γάμου, να έχει την γονική μέριμνα. Με το σύμφωνο, θα αυξηθούν τα παιδιά εκτός γάμου άρα και θα αυξηθεί και ο αριθμός των πατεράδων δίχως δικαιώματα.
8) Το Σύνταγμα της Ελλάδος (άρθρο 21) ούτε καν υπολογίζει τον πατέρα. Μήπως ακόμα και η λειτουργία του Κράτους μας είναι παράλογη-παράνομη? Μήπως είναι υπό εξαφάνιση το πατρικό-ανδρικό πρότυπο? Ας μας προβληματίσει το ηθικό προ του νομικού προβλήματος.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΟΨΗ:
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΝΑΙ
Προϋπόθεση του θρησκευτικού ή πολιτικού γάμου είναι η σχέση. Ανέκαθεν αυτή είναι η μήτρα που δημιουργεί τον κόσμο, και ως εκ τούτου η προσοχή μας θα έπρεπε να επικεντρώνεται στο πως αυτή η σχέση δημιουργείται, διαμορφώνεται και τελειώνει σε συγκεκριμένες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Συνεπώς μια πρώτη παρατήρηση είναι πως αν και η σχέση είναι ο ευλογημένος ακρογωνιαίος λίθος στην εξέλιξη μας, εν τούτοις η παιδεία που έχουμε για αυτό το θέμα είναι ανύπαρκτη.
Ας υποθέσουμε πάντως πως χτίζεται μια σχέση και πως συστατικό στοιχείο της είναι η αγάπη. Σε κάθε περίπτωση, το αίσθημα της αγάπης είναι προσωπική υπόθεση και είναι κάτι που οικοδομείται πάνω στο εγώ. Αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον για τον άλλο από την στιγμή που αυτό το αίσθημα εκδηλώνεται με οποιαδήποτε εκφραστικά μέσα, αλλά ακόμα και σε αυτή τη περίπτωση, παραμένει μια υπόθεση με πρωταρχικό στοιχείο το εγώ. Η ολοκλήρωση του, το ανώτερο επίπεδο που αυτό μπορεί να φθάσει, είναι όταν η αγάπη εκφράζεται με τον τρόπο που αρέσει στον άλλο. Δηλαδή στο κέντρο του ενδιαφέροντος, της προσοχής και της διερεύνησης είναι το άλλο πρόσωπο που ψάχνεις να το γνωρίσεις όσο καλλίτερα μπορείς. Τελικά δίνοντας του μια θέση πλάι σου, σημαίνει πως περιορίζεις το δικό σου εγώ αναδεικνύοντας το εμείς, χωρίς παρόλα αυτά να απαλλοτριώνεται η προσωπικότητα κανενός.
Σε όλες τις φάσεις της εξέλιξης μιας σχέσης και της ολοκλήρωσης της σε οικογένεια, παρεμβαίνουν πάρα πολύ παράγοντες που την επηρεάζουν. Στη χώρα μας μάλιστα, αυτοί αξιοποιούν στο μέγιστο βαθμό το γεγονός πως μέχρι σήμερα η πολιτεία δεν αναγνώριζε την σχέση, αλλά τον γάμο και μάλιστα τον ισόβιο γάμο. Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός πως όταν ο γάμος διακοπεί, το οικογενειακό δίκαιο και η λειτουργία των θεσμικών οργάνων δεν είναι απλά ανεπαρκείς αλλά εγκληματούν σε βάρος των παιδιών πρωτίστως, αν και αυτά συνιστούν τον πολυτιμότερο εθνικό πλούτο της χώρας.
Ο τρόπος που η πολιτεία αντιμετωπίζει τον χωρισμό είναι θρησκόληπτος και μεσαιωνικός, αφού απαγορεύει στον πατέρα, ως επί το πλείστον, να εκφράσει στα παιδιά του τα ευγενέστερα των αισθημάτων του μεριμνώντας γι αυτά από κοινού με την μητέρα τους. Μέχρι σήμερα λοιπόν η πολιτεία ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τις πιο οπισθοδρομικές και συντηρητικές απόψεις της εκκλησίας, η οποία ότι είναι πέρα από τους δικούς της κανόνες το θεωρεί αμαρτία και υποδεικνύει την αυστηρή του τιμωρία. Πράγματι η νομοθεσία είναι παράγωγο της θρησκευτικής άποψης του «έσονται εις σάρκα μία» και του «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα».
Οι νέοι μέχρι σήμερα, αγνοώντας τελείως την πλεκτάνη του αναχρονισμού και τις αρνητικές συνέπειες που έχει ο γάμος σε περίπτωση χωρισμού, προχωρούν στη σύναψη γάμου με εφόδιο την αγάπη και τα όνειρα τους, ακολουθώντας τους παραδοσιακούς δρόμους που όμως χαράχθηκαν σε συνθήκες τελείως διαφορετικές από τις σημερινές. Εξαντλούνται στην αναζήτηση του νυφικού και του γαμπριάτικου κουστουμιού αφού κανείς δεν τους ενημερώνει προς τα πού οδεύουν.
Με το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, δίνεται για πρώτη φορά από την πολιτεία η δυνατότητα σε όσους ενδιαφέρονται να κάνουν σχέση και οικογένεια, να πορευτούν αφού πρώτα συζητήσουν και αποφασίσουν για το κοινό τους μέλλον. Ο κοσμικός και πανηγυρικός χαρακτήρας του γεγονότος έρχεται πλέον σε δεύτερη μοίρα αφού το σημαίνων είναι το να αναζητήσουν λύσεις για τα προβλήματα του σήμερα και να προβλέψουν τα πιθανά που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον. Μέσα σε αυτά είναι και η απαρίθμηση των όσων θα συνεισφέρει κάθε ένας στην νέας μορφής σχέση, αφού ποτέ δεν θα συντελεστεί το να «έσσονται εις σάρκα μια». Μέσα σε αυτά είναι και η πρόβλεψη του τι θα γίνει σε περίπτωση χωρισμού, για να ξεφύγουν από το παρασιτικό κύκλωμα που εκμεταλλεύεται οικονομικά τους διαζευγμένους.
BLOG:
BLOG:
E-Lawyer: Αντισυνταγματικό το σχέδιο νόμου για το Σύμφωνο
WWW.elawer.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου