ΜΟΝΟΓΟΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Σημασία της παρουσίας του πατέρα
Γεωργία Νικολαρέα
Κοινωνική Λειτουργός- Επιμελήτρια Ανηλίκων
Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά συναντάμε οικογένειες που αποτελούνται μόνο από τον ένα γονέα και τα παιδιά.
Η απουσία του άλλου, μπορεί να οφείλεται:
Είτε σε θάνατο: αυτό δε το τραγικό γεγονός εξιδανικεύει την απουσία του και η οικογένεια έχει θετική στάση απέναντι στον απόντα
Είτε σε χωρισμό και σε διάσταση των γονέων, τα δε συναισθήματα που δημιουργούνται κάτω από αυτές τις συνθήκες στα μέλη της οικογένειας, είναι αρνητικά, ανάμικτα και μπερδεμένα.
Κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να θέλει να ζήσει σε οικογένεια συγκροτημένη και πλήρη, με στήριγμα και τους δύο γονείς του.
Γι’ αυτό οι γονείς, είτε ζουν κάτω από την ίδια στέγη, είτε ζουν χωριστά, πρέπει να είναι πάντα παρόντες στην ζωή των παιδιών τους, όχι με την ελάχιστη επικοινωνία που το Δικαστήριο αποφασίζει, αλλά σταθερά, τακτικά και μόνιμα χωρίς περιορισμούς και όρια για να μπορούν από κοινού να συμβάλουν στην ομαλή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους.
Ο χωρισμός των γονιών δεν είναι εύκολη διαδικασία, για αυτό και δημιουργούνται πολλές εντάσεις μεταξύ του ζεύγους και τις περισσότερες φορές αυτές οι εντάσεις ακουμπούν και τα παιδιά μια και τα παιδιά είναι αποδέκτες των αλλαγών που πραγματοποιούνται μέσα στο σπίτι τους.
Η διαδικασία του χωρισμού είναι δύσκολη, τα δε συναισθήματα που δημιουργούνται είναι έντονα και αρνητικά. Τα αισθήματα μίσους κι εκδίκησης κυριαρχούν η αλληλοεξόντωση γίνεται στόχος ζωής, ξεχνώντας ότι από αυτή τη σχέση που με τόση κακία γκρεμίζουν, απέκτησαν ότι πολυτιμότερο έχουν στη ζωή τους: τα παιδιά τους που δεν έχουν κανένα δικαίωμα να διαμελίσουν.
Δεν είναι λίγες οι φορές που αποδέκτης αυτών αρνητικών συναισθημάτων είναι κυρίως ο πατέρας που παρουσιάζεται ως ο πιο αδύνατος κρίκος της οικογένειας, ενώ η σχέση της μητέρας-παιδιού θεωρείται ισχυρή και στηρίζεται, περισσότερο, κοινωνικά αλλά και νομικά.
Υπάρχουν πολλές μητέρες που για να εκδικηθούν τον σύντροφο τους, χρησιμοποιούν τα παιδία τους διοχετεύοντας τους μέσω αυτών τα πιο αρνητικά τους συναισθήματα προς τον πατέρα χωρίς να σκέπτονται, τα προβλήματα που προκαλούν στη ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους.
Μητέρες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να απομακρύνουν τον πατέρα από τη ζωή των παιδιών τους παρεμποδίζοντας την επικοινωνία τους, καταπατούν το δικαίωμα του παιδιού τους να μεγαλώνει κοντά και στους δύο γονείς του και με τη συμπεριφορά τους αυτή δεν δείχνουν τη δέουσα φροντίδα και προσοχή στις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους.
Η μονογονεϊκή οικογένεια που δημιουργείται μετά το χωρισμό έχει σοβαρές ελλείψεις ως προς την λειτουργία της και δεν βοηθά στην συναισθηματική ωρίμανση των παιδιών.
Οι περισσότερες μονογονεϊκές οικογένειες που συναντούμε, αποτελούνται από τη μητέρα και τα παιδιά και λιγότερο από τον πατέρα και τα παιδιά, μια σχέση που θεωρείται αναντικατάστατη, για αυτό την παρέχει το προνόμιο της ανάθεσης της επιμέλειας των παιδιών της.
Τα κενά που δημιουργεί η απουσία του πατέρα από τη ζωή των παιδιών, δεν μπορούν να αναπληρωθούν από κανέναν για αυτό και τα παιδία των διαλυμένων οικογενειών αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής.
Ο χωρισμός όμως των παιδιών από τον πατέρα δεν είναι ο ίδιος όπως ο χωρισμός του ζεύγους, προκαλεί μεγάλο και αθεράπευτο ψυχικό πόνο κι αναστάτωση, δημιουργεί δε ένα αίσθημα στέρησης που τα σημαδεύει στην παραπέρα ζωή τους. Οι συνέπειες είναι πιο οδυνηρές, όταν τα παιδιά εμπλέκονται στις διενέξεις των γονιών τους και παίρνουν θέση με τα παρορμητικά τους συναισθήματα, στα δικά τους προβλήματα, Συγκρούσεις και προβληματισμοί, όπως, από ποια πλευρά να πάνε, ποιον να υποστηρίξουν ποιον θα αδικήσουν, δημιουργούν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, το δε ερώτημα με ποιον γονέα επιθυμούν να μείνουν, τα διχάζει και τα πληγώνει θανάσιμα.
Όσο κι αν θέλει ο κάθε γονιός να κρατήσει το παιδί από την δική του πλευρά, βάζοντας του διλήμματα επιλογής, το τραυματίζει ψυχολογικά, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ομαλή εξέλιξη του.
Το κάθε παιδί θέλει και τους δύο γονείς του, κι αν στερηθεί την παρουσία και την φροντίδα του ενός αυτό το εκλαμβάνει ως απόρριψη και μετατρέπεται ψυχολογικά σε καμίνι που βράζει έτοιμο να εκραγεί με πολύ θυμό κι επιθετικότητα, είναι διαλυμένο, διχασμένο, κομματιασμένο, χρειάζεται δε χρόνο, υπομονή και ανοχή και πολλές φορές έχει ανάγκη από ειδική βοήθεια, για να προσαρμοσθεί στις νέες οικογενειακές καταστάσεις, βάζοντας σε τάξη τα συναισθήματα που έχουν αναπτυχθεί από ένα τόσο σοβαρό και τραυματικό, για την ζωή του γεγονός.
Η χρησιμοποίηση των παιδιών στα προβλήματα των σχέσεων των γονιών, θεωρείται ψυχολογική κακοποίηση που επιδρά πολύ αρνητικά στην ψυχοσύνθεση τους.
Όταν οι γονείς αποφασίσουν να διακόψουν την συμβίωση τους, οφείλουν να ρυθμίσουν με αξιοπρέπεια και λογική, όλα τα θέματα που τους χωρίζουν, χωρίς να εμπλέκουν τα παιδιά τους στις δικές τους προστριβές και διαφωνίες παρ ότι το αποτέλεσμα της απόφασης τους τα αφορά άμεσα. Ας λάβουν σοβαρά υπόψιν αυτά που τους ενώνουν και που δεν μπορούν να διαμελίσουν, όπως είναι τα παιδία τους, και ας χειριστούν με αγάπη και κατανόηση και με πολύ προσοχή τα συναισθήματα που θα αναπτυχθούν από την απόφαση τους αυτή.
Παιδιά, που προέρχονται από διαλυμένες οικογένειες, βρίσκονται σε μια αυξημένη επικινδυνότητα σε σχέση με την ανάπτυξη αντικοινωνικής συμπεριφοράς και οφείλεται στο κενό που δημιουργείται από την απουσία του ενός γονέα.
Ένας αριθμός παιδιών που φθάνουν στα Δικαστήρια Ανηλίκων με αντικοινωνικές πράξεις, προέρχονται από διαλυμένες οικογένειες και από γονείς που έμπλεξαν τα παιδιά στον χωρισμό τους χρησιμοποιούν τα ως δόλωμα, ίσως ασυναίσθητα, για να κερδίσουν κάτι από την σχέση που χάνουν.
Δικαίωμα του κάθε παιδιού είναι να μεγαλώνει κοντά και στους δύο γονείς του.
Εάν οι συνθήκες επιβάλλουν τον χωρισμό μιας οικογένειας, οι γονείς πρέπει να θυμούνται :
«Όσο καλύτερα προστατεύουν τα παιδία τους από την αλλαγή των ισορροπιών μέσα στην οικογένεια, και από τις αρνητικές επιδράσεις ενός χωρισμού, κρατώντας τα μακριά από τις δικές τους διαφωνίες και αντιπαραθέσεις τόσο καλύτερα τα θωρακίζουν, για να μπορούν να την ζωή τους με ρεαλισμό, δύναμη και θάρρος»
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
• Hernandez, D.J. (1988). The demographics of divorce and remarriage. In Hetherington, E.M., and Arasteh, J.D. (eta.), Impact of Divorce, Single Parenting, and Step-Parenting on Children, Lawrence Erlbaum, Hillsdale, N.J., pp. 3-22.
• Hodges, W.F. (1991). Interventions for Children of Divorce, (second edition), Wiley, New York.
• Keane, G. (1990). Florida Divorce Handbook, Pineapple Press, Sarasota, FL.
• Koel, A., Clark, S.C., Phear, W.P., and Hauser, B.B. (1988). A comparison of joint and sole legal custody agreements. In Hetherington, E.M., and Arasteh, J.D. (eta.), Impact of Divorce, Single Parenting, and Step-Parenting on Children, Lawrence Erlbaum, Hillsdale, N.J., pp. 73-90.
• Kressel, K. (1985). The Process of Divorce, Basic Books, New York.
• Kurdek, L. (1988). Custodial mothers’ perceptions of visitation and payment of child support by non-custodial fathers in families with low and high levels of pre-separation interparental conflict. J. Appl Devel. Psychol. 9: 315-328.
• Laos a, L.N. (1988). Ethnicity and single parenting in the United States. In Hetherington, E.M., and Arasteh, J.D. (eta.), Impact of Divorce, Single Parenting and Step-Parenting on Children, Lawrence Erlbaum, Hillsdale, N.J., pp. 23-49.
• Shepard, N. (1992). Child-visiting and domestic abuse. Child Welf. 71:357-367.
• Snyder, S. (1986). Pseudologia Fantastica in the borderline patient. Am. J. Psychiatry 143:1287-1289.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου