Ο νομός Διαζυγίου είναι μάλλον ο μεγαλύτερος νομός της Ελλάδας.
Πρώτευσα του νομού Διαζυγίου είναι η Μανοπαιδούπολη. Εκεί, όπως είναι φανερό, μένουν τα παιδιά και οι μάνες. Για να μείνεις με τη μαμά σου εκεί πέρα δε χρειάζεται ούτε διαβατήριο ούτε ταυτότητα. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια δικαστική απόφαση. Κάθε δικαστική απόφαση έχει πάνω της έναν αριθμό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσεις. Η δικιά μου λέγεται 28/2010.
Στη μανοπαιδούπολη δεν υπάρχουν ταχυδρόμοι ούτε γραμματόσημα. Υπάρχουν κάτι άλλοι κύριοι που λέγονται δικαστικοί επιμελητές.
Αν θες να στείλεις ένα γράμμα σε κάποιον το δίνεις στο δικαστικό επιμελητή και αντί για γραμματόσημο του δίνεις παράβολο ή μεγαρόσημο.
Στη μανοπαιδούπολη υπάρχουν και πολλοί αστυνόμοι. Βέβαια είναι λίγο σαν νταντάδες. Αν σε βρουν στο δρόμο σε ρωτούν αμέσως τίνος απόφαση είσαι εσύ. Είναι σημαντικό να θυμάσαι την απόφασή σου. Πολλές φορές σε ρωτούν αν ο μπαμπάς σου βάζει τη διατροφή και αν η μαμά σου σε αφήνει να τον βλέπεις. Άμα φοράς κάνα μπαλωμένο ρούχο αμέσως καταλαβαίνουν ότι ο μπαμπάς δεν βάζει διατροφή. Το πιο δύσκολο όμως είναι όταν έχεις πρισμένα ή κλαμένα μάτια. Τότε καταλαβαίνουν ότι η μαμά σου δεν σε αφήνει να βλέπεις τον μπαμπά σου.
Εγώ έχω πάντα ένα μαντήλι κρυμμένο και σκουπίζω τα μάτια μου όταν βλέπω αστυνόμο.
Ο Δήμαρχος της πόλης είναι πάντοτε εφέτης και φοράει κάτι περίεργα γουνάκια στους ώμους. Δεν ξέρω γιατί λέγεται εφέτης. Παλιά νόμιζα ότι κάπου έχει έφεση ωστόσο αυτό μάλλον δεν ισχύει. Για να πω βέβαια την αλήθεια δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά. Έχω δει μονάχα την υπογραφή του στο τέλος της απόφασής μου. Οι εφέτες κάνουν πάντα πολύ μεγάλες και ακαταλαβίστικες υπογραφές.
Το πιο σημαντικό αξεσουάρ στη μανοπαιδούπολη είναι το ρολόι. Τα παιδιά μαθαίνουν την ώρα πριν καν μάθουν να συλλαβίζουν. Τούτο είναι πραγματικά απαραίτητο καθώς κάθε παιδί πρέπει να ξέρει ακριβώς τι ώρα θα έρθει να το πάρει ο μπαμπάς του και τι ώρα θα το γυρίσει. Στο κέντρο της πόλης υπάρχει μάλιστα ένα γιγάντιο ρολόι χτισμένο από πεπιεσμένο χαρτί παλιών δικαστικών αποφάσεων.
Μιά φορά ένα παιδάκι είχε ανέβει στην κορυφή του ρολογιού και έκλαιγε. ΄Έλεγε πως αν δεν του φέρναν τον μπαμπά του θα πηδούσε κάτω. Ο Δήμαρχος παρεναίβει αμέσως φυσικά. Βρήκε τη δικαστική απόφαση του παιδιού την έβγαλε μια γιγάντια φωτοτυπία και την έστρωσε στο έδαφος κάτω από το ρολόι. Ύστερα ένας δικαστικός επιμελητής τη διάβασε στο παιδί μεγαλώφωνα (σχεδόν ουρλιάζωντας). Το παιδί με τα πολλά κατάλαβε ότι δεν ήταν η μέρα του μπαμπά... Κατέβηκε κάτω δίχως να πεί κουβέντα. Από τότε σταμάτησε να μιλάει το καημένο....
Panayiotis Gouveris (συνεχίζεται...)
Πρώτευσα του νομού Διαζυγίου είναι η Μανοπαιδούπολη. Εκεί, όπως είναι φανερό, μένουν τα παιδιά και οι μάνες. Για να μείνεις με τη μαμά σου εκεί πέρα δε χρειάζεται ούτε διαβατήριο ούτε ταυτότητα. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια δικαστική απόφαση. Κάθε δικαστική απόφαση έχει πάνω της έναν αριθμό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσεις. Η δικιά μου λέγεται 28/2010.
Στη μανοπαιδούπολη δεν υπάρχουν ταχυδρόμοι ούτε γραμματόσημα. Υπάρχουν κάτι άλλοι κύριοι που λέγονται δικαστικοί επιμελητές.
Αν θες να στείλεις ένα γράμμα σε κάποιον το δίνεις στο δικαστικό επιμελητή και αντί για γραμματόσημο του δίνεις παράβολο ή μεγαρόσημο.
Στη μανοπαιδούπολη υπάρχουν και πολλοί αστυνόμοι. Βέβαια είναι λίγο σαν νταντάδες. Αν σε βρουν στο δρόμο σε ρωτούν αμέσως τίνος απόφαση είσαι εσύ. Είναι σημαντικό να θυμάσαι την απόφασή σου. Πολλές φορές σε ρωτούν αν ο μπαμπάς σου βάζει τη διατροφή και αν η μαμά σου σε αφήνει να τον βλέπεις. Άμα φοράς κάνα μπαλωμένο ρούχο αμέσως καταλαβαίνουν ότι ο μπαμπάς δεν βάζει διατροφή. Το πιο δύσκολο όμως είναι όταν έχεις πρισμένα ή κλαμένα μάτια. Τότε καταλαβαίνουν ότι η μαμά σου δεν σε αφήνει να βλέπεις τον μπαμπά σου.
Εγώ έχω πάντα ένα μαντήλι κρυμμένο και σκουπίζω τα μάτια μου όταν βλέπω αστυνόμο.
Ο Δήμαρχος της πόλης είναι πάντοτε εφέτης και φοράει κάτι περίεργα γουνάκια στους ώμους. Δεν ξέρω γιατί λέγεται εφέτης. Παλιά νόμιζα ότι κάπου έχει έφεση ωστόσο αυτό μάλλον δεν ισχύει. Για να πω βέβαια την αλήθεια δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά. Έχω δει μονάχα την υπογραφή του στο τέλος της απόφασής μου. Οι εφέτες κάνουν πάντα πολύ μεγάλες και ακαταλαβίστικες υπογραφές.
Το πιο σημαντικό αξεσουάρ στη μανοπαιδούπολη είναι το ρολόι. Τα παιδιά μαθαίνουν την ώρα πριν καν μάθουν να συλλαβίζουν. Τούτο είναι πραγματικά απαραίτητο καθώς κάθε παιδί πρέπει να ξέρει ακριβώς τι ώρα θα έρθει να το πάρει ο μπαμπάς του και τι ώρα θα το γυρίσει. Στο κέντρο της πόλης υπάρχει μάλιστα ένα γιγάντιο ρολόι χτισμένο από πεπιεσμένο χαρτί παλιών δικαστικών αποφάσεων.
Μιά φορά ένα παιδάκι είχε ανέβει στην κορυφή του ρολογιού και έκλαιγε. ΄Έλεγε πως αν δεν του φέρναν τον μπαμπά του θα πηδούσε κάτω. Ο Δήμαρχος παρεναίβει αμέσως φυσικά. Βρήκε τη δικαστική απόφαση του παιδιού την έβγαλε μια γιγάντια φωτοτυπία και την έστρωσε στο έδαφος κάτω από το ρολόι. Ύστερα ένας δικαστικός επιμελητής τη διάβασε στο παιδί μεγαλώφωνα (σχεδόν ουρλιάζωντας). Το παιδί με τα πολλά κατάλαβε ότι δεν ήταν η μέρα του μπαμπά... Κατέβηκε κάτω δίχως να πεί κουβέντα. Από τότε σταμάτησε να μιλάει το καημένο....
Panayiotis Gouveris (συνεχίζεται...)
3 σχόλια:
ενας τετοιος ανθρωπος Ανωνυμε, το μονο που δειχνει ειναι οτι δαπανα ενα τεραστιο χρηματικο ποσο για να διεκδικησει οτι πιο ανθρωπινο και φυσιολογικο.. την επαφη με το τεκνο του. ΚΑΤΙ που η ελληνικη δικαιοσυνη στερει εδω και δεκαετιες απο τους ατυχους πατεραδες (που εμπλεκονται στα δικαστηρια) , χαρη στην αναχρονιστικη νομοθεσια και τις απαρχαιωμενες αντιληψης. Παω στοιχημα οτι η μητερα του παιδιου - που δεν μας λες κατι για το ποιον της - σε εβαλε να γραψεις κατι που αντιστοιχει σε ανωνυμη λασπη..
Δημοσίευση σχολίου