Η αποξένωση είναι κακοποίηση. Μόνο επειδή το παιδί αγαπά τον άλλο γονέα.

Η Εξουδετέρωση της Αγάπης στις σχέσεις των Γονέων-Παιδιών είναι Κακοποίηση Παιδιών 

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ο αντίκτυπος της Γονικής Αποξένωσης στα Παιδιά

Ένας γονέας που θα διδάξει ένα παιδί να μισήσει ή να φοβάται τον άλλο γονέα, αντιπροσωπεύει ένα σοβαρό και επίμονο κίνδυνο για την ψυχική και συναισθηματική υγεία του παιδιού.

Αυτό που θέλουν τα παιδιά των διαζυγίων και χρειάζονται περισσότερο είναι να διατηρήσουν υγιείς και ισχυρές σχέσεις και με τους δύο γονείς τους και να προστατεύονται από τις συγκρούσεις των γονιών τους. Μερικοί γονείς, όμως, σε μια προσπάθεια να ενισχύσουν τη γονική τους ταυτότητα, δημιουργούν μια προσδοκία ότι τα παιδιά πρέπει να επιλέξουν πλευρές. Στις ακραίες περιπτώσεις, ενισχύουν την απόρριψη του παιδιού από τον άλλο γονέα. Στις ακόμη πιο ακραίες περιπτώσεις, τα παιδιά χειραγωγούνται από τον έναν γονέα να μισούν τον άλλο, παρά την έμφυτη επιθυμία των παιδιών να αγαπήσουν και να αγαπηθούν και από τους δύο γονείς τους.

Η Γονική αλλοτρίωση περιλαμβάνει τον «προγραμματισμό» ενός παιδιού από τον ένα γονέα να απαρνηθεί τον άλλο "στοχευμένο" γονέα, σε μια προσπάθεια να υπονομεύσει και να παρεμβαίνει στη σχέση του παιδιού με το γονέα, και συχνά είναι ένα σημάδι της αδυναμίας του γονέα να διαχωριστεί από την σύγκρουση μεταξύ του ζευγαριού και να εστιάσει στις ανάγκες του παιδιού.

Αυτά είναι τα δυσφημιστικά αποτελέσματα αυτής της συναισθηματικής απόρριψης του παιδιού προς τον στοχευμένο γονέα, και την απώλεια ενός ικανού και αγαπημένου γονέα από τη ζωή του παιδιού.

Ο ψυχίατρος Richard Gardner ανέπτυξε την έννοια του «γονικού συνδρόμου αποξένωσης» πριν από 20 χρόνια, ορίζοντάς την ως «Μια διαταραχή που προκύπτει κυρίως στο πλαίσιο των διαφορών της επιμέλεια των παιδιών. Κύρια έκφρασή της είναι η εκστρατεία στο παιδί της δυσφήμησης εναντίον ενός γονέα, μια εκστρατεία που δεν έχει καμία δικαιολογία. Όπως προκύπτει από το συνδυασμό, ενός προγραμματισμού (πλύση εγκεφάλου) της μητρικής πεποίθησης και στην συνεισφορά του ίδιου του παιδιού, στον διασυρμό-εξευτελισμό του στοχευμένου γονέα». 

Οι απόψεις των παιδιών για τον στοχευμένο γονέα είναι σχεδόν, αποκλειστικά αρνητικές, σε σημείο που ο γονέας να έχει δαιμονοποιηθεί και να τον βλέπουν ως κακό.

Όπως η Amy Baker γράφει, η Γονική Αποξένωση περιλαμβάνει ένα σύνολο στρατηγικών, κακολογώντας τον άλλο γονέα, περιορίζοντας την επαφή με τον εν λόγω γονέα, διαγράφοντας τον άλλο γονέα από τη ζωή και το μυαλό του παιδιού (που απαγορεύει τη συζήτηση και τις εικόνες του άλλου γονέα), αναγκάζοντας το παιδί να απορρίψει τον άλλο γονέα, δημιουργώντας την εντύπωση ότι ο άλλος γονέας είναι επικίνδυνος, αναγκάζοντας το παιδί να επιλέξει μεταξύ των γονέων μέσω των απειλών της απόσυρσης της αγάπης και υποβαθμίζει και περιορίζει την επαφή με την υπόλοιπη οικογένεια του στοχευμένου γονέα.

Στην έρευνα μου σχετικά με τους γονείς που δεν έχουν την επιμέλεια και που έχουν απεμπλακεί από τη ζωή των παιδιών τους (Kruk, 2011), διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι έχασαν την επαφή, χωρίς τη θέλησή τους, πολλοί από αυτούς ως αποτέλεσμα της Γονικής Αποξένωσης.

Εποικοδομητικές εναλλακτικές λύσεις για αναστρέψιμες μεθόδους της επανασύνδεσης με τα παιδιά τους, ήταν σπάνια διαθέσιμες σε αυτούς τους αποξενωμένους γονείς.

Η Γονική Αλλοτρίωση είναι πιο συχνή από ότι συχνά πιστεύεται: 

Οι Fidler και Bala (2010) ανέφεραν, μια αύξηση της συχνότητας και των αυξανόμενων δικαστικών διαπιστώσεων της Γονικής Αποξένωσης. Αναφέρουν τις εκτιμήσεις της Γονικής Αποξένωσης στο 11-15% των διαζυγίων που αφορούν παιδιά. O Bernet et al (2010 ) εκτιμά ότι περίπου το 1% των παιδιών και των εφήβων της Βορείου Αμερικής είχαν την εμπειρία της Γονικής Αποξένωσης.

Υπάρχει πλέον η επιστημονική συναίνεση ότι η σοβαρή αλλοτρίωση είναι κακοποίηση για τα παιδιά(Fidler και Bala, 2010), και είναι σε μεγάλο βαθμό μια μορφή Παιδικής Κακοποίησης (Bernet et al, 2010), και για το "συμφέρον των παιδιών", οι "επαγγελματίες" των διαζυγίων συχνά αγνοούν ή ελαχιστοποιούν την έκτασή της. 

Όπως αναφέρθηκε από τα ενήλικα παιδιά των διαζυγίων, η τακτική με τους αποξενωμένους γονείς, ισοδυναμεί με ακραία ψυχολογική κακοποίηση των παιδιών, συμπεριλαμβανομένης της απόρριψης, τρομοκράτησης, της απομόνωσης, την καταστροφή ή την εκμετάλλευση και την άρνηση συναισθηματικής ανταπόκρισης (Baker, 2010). 

Για το παιδί, η Γονική Αποξένωση είναι μια σοβαρή ψυχική κατάσταση, η οποία βασίζεται σε μια εσφαλμένη πεποίθηση ότι ο αποξενωμένος γονέας είναι ένας επικίνδυνος και ανάξιος γονέας.

Οι σοβαρές συνέπειες της Γονικής Αποξένωσης στα παιδιά είναι καλά τεκμηριωμένες.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση και τo μίσος για τον εαυτό τους, η έλλειψη εμπιστοσύνης, η κατάθλιψη και η κατάχρηση ουσιών και άλλες μορφές εθισμού είναι ευρέως διαδεδομένες, καθώς τα παιδιά χάνουν την ικανότητα να δώσουν και να δεχτούν την αγάπη από τον γονέα.

Το μίσος για τον ίδιο τον εαυτό τους, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό μεταξύ των θιγόμενων παιδιών, καθώς τα παιδιά εσωτερικεύουν το μίσος στοχεύοντας προς τον αποξενωμένο γονέα, οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι ο αποξενωμένος γονέας δεν τα αγαπά ή δεν τα θέλει, και βιώνουν μια σοβαρή ενοχή που σχετίζεται με προδοσία του αποξενωμένου γονέα. 

Η κατάθλιψή τους, έχει τις ρίζες της στα συναισθήματα, του ότι δεν το αγαπάει ο ένας από τους γονείς τους, και από το αποχωρισμό από τον εν λόγω γονέα, ενώ αρνούνται την ευκαιρία να θρηνήσουν την απώλεια του γονέα ή ακόμη και να μιλήσουν για τον γονέα.

Τα αποξενωμένα παιδιά έχουν συνήθως συγκρούσεις ή μακρινές σχέσεις με τον αποξενωμένο γονέα και βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο να αποξενωθούν κι από τα δικά τους παιδιά? 

Η Baker αναφέρει ότι οι μισοί από τους ερωτηθέντες, στη μελέτη της για τα ενήλικα παιδιά που είχαν υποστεί αλλοτρίωση ως παιδιά, είχαν αποξενωθεί κι από τα δικά τους παιδιά.

Κάθε παιδί έχει θεμελιώδες δικαίωμα να μην υπόκειται σε απειλές και στην ανάγκη μιας στοργικής σχέσης με τους δύο γονείς του και η άρνηση αυτού του δικαιώματος από τον ένα γονέα, χωρίς επαρκή αιτιολόγηση, όπως η κακοποίηση ή η παραμέληση, είναι από μόνη της μια μορφή παιδικής κακοποίησης. Δεδομένου, ότι είναι το παιδί που κακοποιείται, από τις συμπεριφορές αποξένωσης του ενός γονέα, είναι το παιδί που αποξενώνεται από τον άλλο γονέα.

Τα παιδιά που έχουν υποβληθεί σε αναγκαστικό αποχωρισμό από έναν από τους γονείς τους, σε περίπτωση απουσίας της κακοποίησης, συμπεριλαμβανομένων των περιπτώσεων της Γονικής Αποξένωσης, υπόκεινται σε μετα-τραυματικό στρες και οι προσπάθειες επανένωσης σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να προχωρούν προσεκτικά και με ευαισθησία (η έρευνα έχει δείξει ότι πολλά αποξενωμένα παιδιά μπορεί να μετατρέψουν γρήγορα την άρνηση ή να αντιστέκονται σθεναρά στην απόρριψη του γονέα, για να είναι σε θέση να αποδείξουν και να λάβουν αγάπη από τον εν λόγω γονέα, που ακολουθείται από μια εξίσου ταχεία μεταστροφή πίσω στην αλλοτριωμένη θέση, όταν βρίσκονται   στην πλευρά του αποξενωμένου γονέα. Τα αποξενωμένα παιδιά φαίνεται να έχουν μια μυστική επιθυμία για κάποιον ώστε να μπλοφάρουν, αναγκάζοντας τους να επανασυνδεθούν με τον γονέα που ισχυρίζονται ότι μισούν). 

Ενώ οι έκδηλες επιθυμίες των παιδιών σχετικά με τη γονική επαφή σε αμφισβητούμενη κηδεμονία θα πρέπει να αναθεωρείται, δεν θα πρέπει να είναι καθοριστική, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που υπάρχουν υποψίες της αλλοτρίωσης.

Το μίσος δεν είναι ένα συναίσθημα που έρχεται φυσικά σε ένα παιδί. Πρέπει να διδάσκεται από κάποιον. 

Ένας γονέας που θα διδάξει ένα παιδί να μισήσει ή να φοβάται τον άλλο γονέα, αντιπροσωπεύει ένα σοβαρό και επίμονο κίνδυνο για την ψυχική και συναισθηματική υγεία του παιδιού. Τα αλλοτριωμένα παιδιά δεν είναι λιγότερο κατεστραμμένα από τα άλλα παιδιά-θύματα των ακραίων συγκρούσεων, όπως είναι τα παιδιά-στρατιώτες και τα άλλα παιδιά που έχουν απαχθεί και που ταυτίζονται με τους βασανιστές τους για να αποφύγουν τον πόνο και να διατηρήσουν μια σχέση μαζί τους, ωστόσο η σχέση αυτή είναι κακοποίηση.

Πηγή:

Undermining Loving Parent-Child Relationships is Child Abuse Writ Large

Published on April 25, 2013 by Edward Kruk, Ph.D. in Co-Parenting After Divorce

Edward Kruk, Ph.D.

Edward Kruk, Ph.D., is Associate Professor of Social Work at the University of British Columbia, specializing in child and family policy. As a child and family social worker in Canada and the U.K., he has practiced in the fields of welfare rights, child protection, school social work, hospital social work, and family services. He is currently teaching and practicing in the areas of family mediation and addiction. He the author of many books including Divorced Fathers: Children's Needs and Parental Responsibilities; Mediation and Conflict Resolution in Social Work and the Human Services; Divorce and Disengagement: Patterns of Fatherhood Within and Beyond Marriage; and Classroom Behaviour Management: A Resource Guide for Teachers.

Βιβλιογραφία:

Baker, Α. (2010). “Adult recall of parental alienation in a community sample: Prevalence and associations with psychological maltreatment.” Journal of Divorce and Remarriage, 51, 16-35.

 Bernet, W. et αϊ (2010). “Parental alienation and the DSM V.” American Journal of Family Therapy, 38, 76-187.

 Fidler, Β. και Bala, N. (2010). “Children resisting postseparation contact with a parent: Concepts, controversies, and conundrums.” Family Court Review, 48 (1), 10-47.

 Kruk, Ε. (2011). Divorced Fathers: Children’s Needs and Parental Responsibilities, Halifax: Fernwood Publishing.