ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ - ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΧΩΝ

Η σημερινή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί από το οικογενειακό δίκαιο, η λειτουργία των κοινωνικών υπηρεσιών, οι αλλαγές στους κοινωνικούς ρόλους που έχουν εκ των πραγμάτων διαμορφωθεί για τα δυο φύλα έχουν ορίσει μια ζοφερή πραγματικότητα όπου τα δικαιώματα του άνδρα - πατέρα όχι μόνο δεν γίνονται σεβαστά αλλά δεν είναι ούτε και αναγνωρισμένα. Η σημερινή αντίληψη που στηρίζεται σε παρωχημένα κοινωνικά στερεότυπα, όπου ο γονεϊκός ρόλος του άνδρα δεν αναγνωρίζεται σαν βασικό στοιχείο της προσωπικότητας και της συναισθηματικής του ωρίμανσης και ολοκλήρωσης αλλά σαν δευτερεύον χαρακτηριστικό σαφώς παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα του άνδρα και τον κατατάσσει σε πολίτη δευτέρας κατηγορίας.
Ο συναισθηματικός βιασμός που υφίσταται ο άνδρας-πατέρας σήμερα, αλλά και λοιπές εις βάρους του διακρίσεις σε εργασιακά, οικονομικά θέματα μας οδήγησαν στην ίδρυση αυτού του συλλόγου και στην προσπάθεια μας να συμπορευτούμε με ανάλογα κινήματα της Ευρώπης αλλά και πολλών άλλων χωρών όπου η διαπίστωση του προβλήματος εκεί έχει πραγματοποιηθεί νωρίτερα από ότι στην Ελλάδα.
Το ιδιοκτησιακό καθεστώς που επικρατεί στον τόπο μας όσον αφορά στην επιμέλεια του παιδιού μετά την λύση του γάμου, σε καμία περίπτωση δεν λειτουργεί υπέρ του συμφέροντος του παιδιού αλλά αντιθέτως παραβιάζει το κατοχυρωμένο από διεθνείς συνθήκες δικαίωμα του στην ψυχοσωματική του ανάπτυξη.
Η ανυπαρξία των κοινωνικών υπηρεσιών στην δικαστική διευθέτηση του θέματος όπου τελείως αντιεπιστημονικά με τρόπο που ντροπιάζει το σύγχρονο ελληνικό κράτος, τα παιδιά, την ψυχοσυναισθηματική τους ισορροπία, αλλά και την ψυχολογική σταθερότητα και εξέλιξη του άνδρα πατέρα αφήνουν πραγματικά αδιάφορους τους σημερινούς αρμόδιους ‘αναρμόδιους φορείς’ κατά τρόπο σκανδαλώδη που οι παρενέργειες του πλήττουν την κοινωνία σε θεμελιώδη για την επιβίωση και εξέλιξή της τομείς.
Δημιουργείται μια κοινωνική παθολογία που δυστυχώς τα αποτελέσματά της θα φανούν τα επόμενα χρόνια.
Σαν ενεργοί πολίτες στοχεύουμε σε μια κοινωνία με κέντρο της τον άνθρωπο έχοντας συνειδητοποιήσει τον ρόλο μας μέσα σ’αυτήν και ορμώμενοι από τα παραπάνω, από την ευαισθησία μας ως γονείς αποφασίσαμε να ιδρύσουμε το κίνημα αυτό για την στήριξη της ελληνικής οικογένειας, των παιδιών, του πατέρα αλλά και κατ’επέκταση του μέλλοντος της ελληνικής κοινωνίας.
Η ελληνική νομοθεσία αλλά και το Σύνταγμα, ενταγμένα σε ένα πλαίσιο ανισοτήτων δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα στην νεοελληνική Παιδεία, Πολιτισμό αλλά και στην κοινωνία.
Οι ρόλοι των γονέων έχουν εξελιχθεί, ο πατέρας ασχολείται αν όχι περισσότερο, τουλάχιστον εξ’ίσου με τη μητέρα. Η ένταξη της γυναίκας-μητέρας στην παραγωγική διαδικασία ήρε τον αποκλειστικό της ρόλο ως οικοκυρά-μητέρα.
Τα εργασιακά, κοινωνικά και οικογενειακά δικαιώματά της μητέρας δεν συμπoρεύτηκαν με ίδια του πατέρα-άνδρα. Στο όνομα της ισότητας δημιουργήθηκαν ανισότητες με αρνητικό τελικό αποδέκτη τον πατέρα, αλλά και κυρίως το παιδί και τους νέους. Σήμερα, παραβιάζονται βασικά δικαιώματα του παιδιού και του πατέρα-άνδρα και παρεμποδίζεται ο γονεϊκός ρόλος του πατέρα.
Το εκρηκτικό ποσοστό των διαζυγίων (που κατά τα στατιστικά δεδομένα ζητείται αποκλειστικά από τη γυναίκα-μητέρα), το τρομακτικό ποσοστό των παραβατικών ανηλίκων που προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες, το σχεδόν 100% αποφάσεων δικαστηρίων που δίδουν την επιμέλεια στη μητέρα δίχως καν να ελεγχθεί το περιβάλλον και η καταλληλότητα των δύο γονέων πριν δοθεί η επιμέλεια των παιδιών, η ανισότητα σε συνταξιοδοτική, εργασιακή, επιδοματική και προστατευτική πολιτική υπέρ των γυναικών έφερε σε δευτερεύουσα ή τριτεύουσα θέση την πατρική-ανδρική αξιοπρέπεια, καταπόνησε τον πατέρα και άνδρα και εξασφάλισε την πλήρη προβληματική ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού. Παράλληλα, εγκλώβισε το γυναικείο φύλο στον υποχρεωτικό ρόλο της μητρότητας, διαιωνίζοντας τις πλέον αντιδραστικές εκδοχές της πατριαρχίας και διευρύνοντας το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα. Η εισαγωγή νέων ηθών και αξιών από νέες κυρίως γυναίκες δημιούργησε κοινωνικό-οικογενειακό πρόβλημα.
Σήμερα, πρέπει να αρθεί το στερεότυπο της μοναδικότητας του ενός γονέα που είναι η μητέρα. Εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν δύο γονείς που έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις έναντι των παιδιών τους και ο αποκλεισμός του ενός προκαλεί τεράστια ζητήματα κοινωνικής, ψυχοσωματικής, οικονομικής και πολιτισμικής ανισότητας με καταπάτηση των δικαιωμάτων του παιδιού. Είναι δεδομένο ότι τα παιδιά έχουν δικαίωμα συνεχούς επαφής με τους δύο γονείς.
Δεν υπάρχουν εκ γενετής χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τον άνδρα από τη γυναίκα όσον αφορά την εκτέλεση του ρόλου του ως γονέα. Τα δικαστήρια δεν μπορούν να λύσουν θέματα τέτοιου τύπου ελλείψει δομών, εκπαίδευσης και λειτουργιών και προβαίνοντας με συνοπτικές διαδικασίες σε αβασάνιστες αποφάσεις, που είναι πρακτικά ανεφάρμοστες, ουσιαστικά διαπράττουν «νόμιμες αδικίες» με θύματα τα παιδιά και τους πατεράδες. Ενώ έχει εξαλειφθεί το αδίκημα της μοιχείας, ποινικοποιήθηκε το δικαίωμα της επικοινωνίας του παιδιού με τον πατέρα.
Πιστεύουμε ότι το παιδί «δεν ανήκει» σε κανένα. Η γονική μέριμνα και η επιμέλεια πρέπει να είναι θεσμικά και νομικά κατοχυρωμένοι εξ’ίσου για τους δύο γονείς. Η επικοινωνία με τους δύο γονείς δεν πρέπει να στερείται διά νόμου και η κατοικία μετά το διαζύγιο να είναι ελεύθερη ή εναλλασσόμενη όπου είναι εφικτό. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου αποδεδειγμένα είναι αδύνατο, να υπάρχουν παρεκκλίσεις από αυτό τον κανόνα. Η διατροφή να είναι ανάλογη με τις ηλιακές ανάγκες των παιδιών αλλά και τις δυνατότητες των γονέων.
Οι φορολογικές υποχρεώσεις (δηλώσεων εισοδημάτων) να λαμβάνουν υπόψη τις διατροφές για τους δύο γονείς ισότιμα. Να αποφεύγεται η οικονομική, κοινωνική, επαγγελματική καταστροφή των γονέων που έχει προεκτάσεις στα παιδιά, στις νέες γενεές και στο μέλλον της Ελλάδος, διότι, ο μη έχων την επιμέλεια γονέας εκτός του μαρτυρίου της αποξένωσης που υφίσταται, αντιμετωπίζεται φορολογικά σαν άγαμος, δίχως τέκνα. Οι αγώνες του για επικοινωνία με τα παιδιά του, οι οικονομική και συναισθηματική του ταλαιπωρία τον καθιστούν ευάλωτο τόσο σε επαγγελματικούς, κοινωνικούς χώρους όσο και σε δικαστική μεταχείριση. Και όμως, ο ίδιος είναι αυτός που κάποτε αποφάσισε να δημιουργήσει οικογένεια και να αποκτήσει παιδιά για την κοινωνική πρόοδο.
Ο σύλλογος μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο διαμεσολαβητή, ή θεσμικό ή κοινωνικό-νομικό. Καλούμε όλες τις γυναίκες αλλά και επιστήμονες να στηρίξουν το θεσμό-κίνημα αυτό για να διασφαλιστεί η πολιτισμική ακεραιότητα και το κύρος της χώρας μας σε θέματα οικογένειας-παιδιών.
Σίγουρα, εξασφαλίζοντας δικαιοσύνη και ισότιμη μεταχείριση πιστεύουμε ότι θα μειωθεί ο αριθμός των διαζυγίων και θα λυθούν κοινωνικά προβλήματα προς όφελος της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας. Αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα της ανάδειξης νέων ανθρώπων αποδεχόμενων τις αρχές του σεβασμού στη ζωή, της συνεργατικότητας, της ανεκτικότητας και της δημοκρατικής διευθέτησης των ανθρωπίνων διαφορών.


ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ
(Νίκου Σπιτάλα)
Αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα του παιδιού, του πατέρα, του άνδρα, καταδικάζοντας κάθε μορφή βίας που επιβάλλεται εις βάρος τους εξ’αιτίας των παράνομων ανισοτήτων και ελλιπούς νομοθεσίας,
Αγωνιζόμαστε για την βελτίωση ή πλήρη αναθεώρηση του άρθρου 21 του Συντάγματος ώστε να αναγνωρίζεται και να προστατεύεται και η πατρότητα.
Αγωνιζόμαστε για την εφαρμογή των ήδη σωστών νομοθετικών διαταγμάτων όπως του άρθρου 681,γ Κ.Π.Δ.και των άρθρων 173, 415, 1510, 1515, 1520, του Α.Κ., την προσαρμογή των άρθρων 22, 23, 24, 25, 84, 322, 232, 330 του Π.Κ., την εφαρμογή του νόμου 10083/2005 περί ισότητας, για την εφαρμογή των άρθρων ΙΙ-80, ΙΙ-83, ΙΙ-84, ΙΙ-93, ΙΙ-103, ΙΙ-107, ΙΙΙ-116, ΙΙΙ-118, ΙΙΙ-124 του Ευρωσυντάγματος, για την πλήρη εφαρμογή της Χάρτας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ιδίως αυτά των παιδιών (άρθρο 24).
Τι διεκδικούμε που έχει ήδη επιτευχθεί σε άλλα κράτη:
1) Συνταγματική κατοχύρωση του πατρικού ρόλου (άρθρο 21)
2) Θεσμοθέτηση οικογενειακού δικαστή
3) Κλειστό ακροατήριο αλλά με ακρόαση των διαδίκων – γονέων.
4) Από κοινού επιμέλεια και γονική μέριμνα διά νόμου.
5) Γονική μέριμνα (αυτόματη) και στον φυσικό γονέα, για παιδιά εκτός γάμου.
6) Ελεύθερη επικοινωνία σε περίπτωση διαζυγίου.
7) Εναλλασσόμενη κατοικία των παιδιών όπου είναι δυνατό.
8)
9) Να έχει ίδια επιδοματική ή εργασιακή ισότητα και ο πατέρας και άνδρας (όρια συνταξιοδότησης, οικογενειακά επιδόματα, πολυτεκνική ιδιότητα, άδειες πατρότητας, κτλ).
10) Ανάδειξη του πατέρα-τροφού και δημιουργού μέσω των σχολικών και άλλων εγχειριδίων. Παραδοχή της ύπαρξης του πατρικού φίλτρου.
11) Δίκαιη διατροφή σύμφωνα με τις ηλικιακές ανάγκες και τις δυνατότητες των γονέων. Να λαμβάνονται υπόψη τα έξοδα ταξιδιού του γονέα που ταξιδεύει για να επικοινωνήσει με τα παιδιά του. Δήλωση εισοδημάτων των παιδιών από κοινού.
12) Τιμωρία του γονέα που προσβάλλει συκοφαντικά, δίχως στοιχεία, τον άλλο για να στερήσει την επικοινωνία με τον άλλο γονέα ή για να αποκτήσει μοναδικότητα στην επιμέλεια. Αποκλεισμό του από την επιμέλεια του παιδιού. Ποινική δίωξη νομικών που προσυπογράφουν ανυπόστατα κατηγορητήρια αγνοώντας την υποχρέωση του σεβασμού της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας του παιδιού και την δεοντολογία του επαγγέλματός τους.
13) Να ισχύσουν οι νόμοι και για την παρενόχληση-βιασμό του άνδρα όπως και της ψυχολογικής βίας.
14) Να μην θεωρούνται τα παιδιά ως ιδιοκτησιακό αντικείμενο στην απόλυτη «κατοχή» της μητέρας με τις δογματικές δικαστικές αποφάσεις.
15) Να εκπαιδεύονται καταλλήλως οι δικαστικοί σε ειδικά γνωστικά αντικείμενα και ιδίως στο οικογενειακό δίκαιο.
16) Να λειτουργήσουν οι υποστηρικτικοί κοινωνικοί φορείς και να βρεθούν τρόποι εκτελέσεως των δικαστικών αποφάσεων όσον αφορά την επικοινωνία (σε περίπτωση που αυτή δεν είναι ελεύθερη όπως πιστεύουμε ότι είναι ορθότερο).
17) Να ερευνηθούν τα παραπάνω σε επίπεδο συντονισμένης και τεκμηριωμένης μελέτης και να εξαχθούν συμπεράσματα για την εξέλιξη των παιδιών από διαζύγιο, την Παιδεία και τον Πολιτισμό.
ΕΠΩΝΥΜΟ ΟΝΟΜΑ ΥΠΟΓΡΑΦΗ