ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ κ. ΠΑΓΚΑΛΟΥ, παιδίατρου, γενετιστή, καθηγητή
http://www.tovimadaily.gr/Article.aspx?d=20080416&nid=8212953
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ
Αθήνα, 15 Απριλίου 2008, Κύριε Διευθυντά,
Με αφορμή το πρωτοσέλιδο της έγκριτης εφημερίδας σας: «120.000 εξώγαμα παιδιά στην Ελλάδα» και την τελευταία προσπάθεια του Υπουργού Δικαιοσύνης να ρυθμίσει θέματα που αφορούν αυτά τα παιδιά, επιτρέψτε μου να καταθέσω και εγώ τη μαρτυρία μου, από την εμπειρία των επαφών που αναγκαστικά έχω από τη δουλειά μου στην γενετική διερεύνηση συγγενικών σχέσεων (test πατρότητας), που ασκώ εδώ και 30 χρόνια όσα είμαι και παιδίατρος. Έκπληξη μου έχει προκαλέσει η μονόπλευρη άποψη ότι οι πατέρες εκτός γάμου είναι όλοι ανελέητοι και αδιάφοροι μπροστά στα παιδιά, που εμείς οι γενετιστές καλούμεθα να τους αποδώσουμε. Σε πολλές συζητήσεις που είχα με αυτούς τους άνδρες, εντυπωσιάστηκα από την θέση τους, ότι ο νόμος ο οποίος σήμερα ισχύει τους απομονώνει από τα παιδιά που καλούνται να αναγνωρίσουν, ενώ τους επιβάλλει την καταβολή χρημάτων, που σε πολλές περιπτώσεις αφορούν σημαντικά ποσά καταβαλλόμενα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έχουν την εντύπωση ότι ποτέ δεν θα έρθουν σε πραγματική επαφή με αυτά τα παιδιά, που τις περισσότερες φορές απομονώνονται από τις ίδιες τις μητέρες εκτός γάμου, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο «να εκδικηθούν» τους άνδρες αυτούς. Η δική μου εντύπωση είναι ότι, αν εδίδετο η δυνατότητα στους πατέρες αυτούς, θα ασκούσαν με μεγάλη χαρά την συνεπιμέλεια με την μητέρα, για τη σωστή ανατροφή των παιδιών τους. Αντίθετα η παρούσα κατάσταση δημιουργεί μόνο θύματα: πρώτον τα ίδια τα παιδιά, που αναζητούν, ως είναι φυσικό, τον πατέρα και την στήριξη του που τόσο έχουν ανάγκη! Δεύτερον πολλούς, όπως πιστεύω, πατέρες που με ενθουσιασμό θα συμμετείχαν στην ανατροφή των παιδιών τους. Τρίτον, την κοινωνία, που έχει σήμερα να αντιμετωπίσει το τεράστιο αυτό πρόβλημα, σε μεγάλους αριθμούς παιδιών «υψηλού κινδύνου» για περιθωριακή συμπεριφορά. Η κατάσταση αυτή εντέλει, οφείλεται σε έναν ισχύοντα νόμο μονόπλευρης δικαιοδοσίας στην μητέρα, που πολλές φορές εφαρμόζεται καταχρηστικά από τα Δικαστήρια, που θεωρούν τους πατέρες μόνο «μηχανές παραγωγής χρήματος». Η κατάθεση αυτής της εμπειρίας μου έχει σαν σκοπό να μας ευαισθητοποιήσει όλους στην τραγική αυτή πραγματικότητα, που νομίζω ότι δεν έχουμε αντιληφθεί πλήρως σε όλη της την έκταση. Είθε ο Υπουργός Δικαιοσύνης να μπορέσει να αλλάξει αυτήν την κατάσταση, που έχει προκαλέσει ο ισχύων νόμος, αποδίδοντας , όπως έκαναν και άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ίση ευθύνη και επιμέλεια και στους δύο φυσικούς γονείς.
Με τιμή, Καθηγητής Κ. Πάγκαλος, Ιατρός-Γενετιστής-Παιδίατρος
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Αθήνα, 15 Απριλίου 2008, Κύριε Διευθυντά,
Με αφορμή δημοσιεύματα της έγκριτης εφημερίδας σας στις 2 και 4 Απριλίου 2008, σχετικά με το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης, θα ήθελα να εκφράσω την μαρτυρία μου από την εμπειρία των επαφών που αναγκαστικά έχω από τη δουλειά μου στην γενετική διερεύνηση συγγενικών σχέσεων (test πατρότητας), που ασκώ εδώ και 30 χρόνια όσα είμαι και παιδίατρος. Πολύ σωστά κατά την γνώμη μου, η Κυβέρνηση προσπαθεί να ρυθμίσει τα τεράστια προβλήματα που έχουν γεννηθεί στο 10% των παιδιών μας, που είναι εκτός γάμου και που βρίσκονται εγκλωβισμένα σε διαμάχες, πολλές φορές για αναγνώριση των πατέρων τους, που εμείς οι γενετιστές καλούμεθα να προσδιορίσουμε με τα γνωστά « test DNA». Τα παιδιά αυτά, όπως είμαι σε θέση να μαρτυρήσω λόγω του επαγγέλματος μου, πρώτα αυτά, αναζητούν τον πατέρα, που τόσο έχουν ανάγκη για την ισόρροπη ανάπτυξή τους. Μου έχει προκαλέσει εντύπωση, ότι παρά τις οιμωγές που ακούγονται για δήθεν αδιάφορους άνδρες, που ανελέητα εγκαταλείπουν γυναίκες έγκυες και απροστάτευτες, οι πατέρες αυτοί μόνο αδιάφοροι δεν είναι για τα παιδιά τους. Το παράπονο που εκφράζουν είναι ότι τα Δικαστήρια, στηριζόμενα αναγκαστικά στον ισχύοντα αναχρονιστικό Νόμο, δίδουν πάντα την επιμέλεια στην μητέρα, χωρίς να εξετάζουν ή να ερωτούν, αν και οι πατέρες αυτοί, που βεβαίως καλούνται να καταβάλλουν την διατροφή των παιδιών, επιθυμούν ή όχι να συμμετάσχουν στην ανατροφή των παιδιών τους, δηλαδή να έχουν και αυτοί επιμέλεια (συνεπιμέλεια) αν το επιθυμούν. Έτσι έχουν την εντύπωση ότι απλά καλούνται «να πληρώσουν» πέφτοντας συχνά θύματα εκβιασμού, κυρίως ως προς την επικοινωνία, που έχουν με τα παιδιά τους, που πολλές φορές περιορίζεται σε δύο μόνο ημέρες το μήνα! Αλήθεια τι επικοινωνία είναι αυτή; Και πως μπορεί ένας γονιός να αποκτήσει την απαραίτητη σχέση με το παιδί του σε αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα; Το αποτέλεσμα είναι η φυγή, που ζημιώνει βέβαια μόνο τα παιδιά. Τα παιδιά αυτά, οι παιδίατροι το μαρτυρούν, είναι «ομάδες υψηλού κινδύνου» για περιθωριοποίηση, με ότι αυτό συνεπάγεται για αυτά και την κοινωνία. Οι περιπτώσεις εκβιασμών και ψυχολογικά απαράδεκτων καταστάσεων είναι αναρίθμητες. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφθούμε κατάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως ήδη έχουν γίνει στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα αποτρέπουν την χρησιμοποίηση των παιδιών σαν μοχλούς εκβιασμών για οικονομικές απολαβές;
Με τιμή, Καθηγητής Κ. Πάγκαλος, Ιατρός-Γενετιστής-Παιδίατρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου