ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΔΡΑΣ

Κύριε Σπιτάλα,
Ο κύριος Παπάνης μου έδωσε το email σας για να επικοινωνήσω μαζί σας. Του περιέγραψα την εμπειρία μου. Σας επισυνάπτω το κείμενο:

Κύριε Παπάνη,

Πρώτα από όλα σας ζητώ συγνώμη που σας γράφω διατηρώντας εν μέρει την ανωνυμία μου. Ελπίζω ότι θα καταλάβετε τους λόγους στη συνέχεια.
Διάβασα το άρθρο που δημοσιεύσατε στις 28 Φεβρουαρίου 2008 με τίτλο " Η Κακοποίηση των ανδρών". Πήρα το θάρρος να επικοινωνήσω μαζί σας γιατί σε μεγάλο βαθμό το άρθρο ταιριάζει με τις προσωπικές μου εμπειρίες.
Σας περιγράφω την κατάσταση, όσο το δυνατόν περιεκτικότερα.
Ζούμε στο εξωτερικό με την σύζυγο τα τελευταία δύο χρόνια και έχουμε έναν γιο 9 μηνών. Παντρευτήκαμε στον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης. Πρώτα έφυγα εγώ (Γενάρη 2006) και στη συνέχεια ήρθε -η τότε φίλη- (Σεπτέμβρης 2006). Μέχρι τότε δεν είχαμε σοβαρή σχέση.
Παρόλο που ήρθαμε στο εξωτερικό με καλές προοπτικές (εργασία, οκονομικά). Από την πρώτη μέρα που ήρθε η σύζυγος υπάρχει διαρκής εκνευρισμός, φωνές, στριγγλιές για διάφορους λόγους (αρχικά για να βρούμε γρήγορα το κατάλληλο σπίτι, μετά οι καταστάσεις στη δουλειά, μετά η εγκυμοσύνη, μετά πάλι η δουλειά). Εκτιμώ ότι περίπου 400 φορές τα δύο αυτά χρόνια υπήρχαν στιγγλιές της συζύγου στο σπίτι για οποιονδήποτε λόγο. Την πρώτη περίοδο (6 μήνες) επέλεξα να μην φύγω από τη σχέση γιατί το απέδιδα σε περίοδο προδαρμογής. Στη συνέχεια ήρθε η εγκυμοσύνη και απλά δεν υπήρχε ερώτημα για εμένα. Έπρεπε να είμαι κοντά της ανεξάρτήτου καταστάσεως. Όλο αυτό το διάστημα είμαστε απομακρυσμένοι από συγγενείς και φίλους και έτσι ήμουν ο μόνος αποδέκτης όλης της έντασης.. Η παράγραφος που αρχίζει με "Η πορεία της ψυχολογικής κακοποίησης μερικές φορές ακολουθεί συγκεκριμένη πορεία..." προσεγγίζει σε μεγάλο βαθμό τα συμβάντα. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι έχω περάσει περίπου 50 νύχτες στο αυτοκίνητο, 20 νύχτες σε ξενοδοχεία γιατί η σύζυγος με κλείδωσε από έξω, περίπου 10 φορές έγινα αντικειμένο προσοχής σε ανοιχτούς χώρους λόγο φωνών της συζύγου, 5-10 φορές εξωθήθηκα έξω από το σπίτι στις 2 η ώρα το πρωί, μία φορά "λούστηκα" με παγωμένο νερό την ώρα που κοιμόμουν προκειμένου να φύγω από το σπίτι, έχω δεχτεί αντικείμενα που μου έχει πετάξει και έχω δεχτεί καθημερινές προσβολές, προσωπικά, για την οικογένεια μου και φίλους μου. Η συμπεριφορά της συζύγου ήταν η ίδια και σε άλλους τομείς (πχ στην εργασία ήρθε σε σύγκρουση με τους συναδέλφους και τον προιστάμενο με αποτέλεσμα να παραιτηθεί από τον 6 μήνα)
Τί έχω κάνει στα δύο αυτά χρόνια:
1. Μία φορά μου είπε "Να πάει να γαμηθεί ο πατέρας σου ο πούστης". Και την χαστούκισα
2. Τρεις φορές της άρπαξα το χέρι ή τα μαλλιά
3. Έχω εκραγεί ανταπαντώντας στις φωνές, όταν αυτή η κατάσταση διαρκούσε πχ πάνω από μία εβδομάδα.
Σε άλλες συνθήκες (πχ αν ήμασταν στην Ελλάδα) και η σύζυγος είχε άλλους ανθρώπους δίπλα της για να την στηρίξουν πιστεύω ότι απλά θα είχα φύγει για λίγο ή για πάντα για να ηρεμήσω. Ο λόγος που έμεινα είναι γιατί δεν υπήρχε καμμία τέτοια εναλλακτική από τη μεριά της συζύγου. Είχε απαγορευσει στον οποιονδήποτε (πχ τη μητέρα της) να έρθει για να βοηθήσει. Όταν τελικά οι οικογένεια της συζύγου έμαθε για αυτά τα συμβάντα με κατηγόρησαν ότι την κακοποιώ και της ασκώ σωματική βία. Παρόλο που η συμπεριφορά της συζύγου ήταν εμφανής και προς εκείνους δεν αναγνώριζαν ότι αυτό είναι πρόβλημα. Αντίθετα, μου συμπεριφέρονταν με τον πιο υποτημιτικό τρόπο λέγοντας μου ότι μου κάνουν χάρη που δεν καταστρέφουν εμένα και την οικογένεια μου και δεν με βάζουν φυλακή.
Τους τελευταίους 6 μήνες αν και είχαμε κάνει ορισμένες προόδους στη σχέση μας παρατήρησα ότι η σύζυγος προσπαθούσε να στοιχειοθετήσει με κάποιον τρόπο μία τέτοα κατηγορία (κακοποίησης). Στριγγλιές με πόρτες και παράθυρα ανοιχτά, σπρωξιές, τηλέφωνα στους γείτονες και άλλα. Πίστεύω ότι η ίδια και η οικογένειά της το θεώρησαν καλή πρακτική για να δεχτώ την κατάσταση χωρίς διαμαρτυρίες. Το τελευταίο συμβάν έγινε την Κυριακή που μας πέρασε όπου στις 5 το πρωί η σύζυγος άρχισε να ουρλιάζει και φυσικά οι γείτονες να χτυπούν τους τοίχους. Αυτή ήταν η τρίτη φορά σε αυτά τα δύο χρόνια που της άρπαξα τα μαλλιά λέγοντας της: "Σταμάτα επιτέλους, δεν σε αντέχω άλλο!!". Στη συνέχεια πήγα στο μπαλκόνι. Το επόμενο που είδα ήταν ότι είχε πάρει το παιδί και είχε φύγει. Εμφανίστηκε με τα εσώρουχα και το παιδί σε σπίτι γειτόνων όπου φώναξε την αστυνομία. Εκεί τους είπε ότι την κακοποίησα, αλλά δεν μου κάνει μύνηση για να μη με καταστρέψει. Οι αστυνομικοί μου είπαν ότι δεν είχε σημάδια κακοποίησης (γιατί όντως δεν την χτύπησα) αλλά παρόλα αυτά η καταγγελία της θα αρκούσε να με βάλουν στο κρατητήριο. Μου ζήτησαν να φύγω από το σπίτι για μερικές μέρες. Έχω σχεδόν αποφασίσει να πάρω διαζύγιο γιατί δεν μπορώ να ανεχτώ ή να παραβλέψω τέτοιες κατηγορίες. Πρέπει να υπερασπίσω τον εαυτό μου. Επίσης, δε νομίζω ότι πλέον έχω την επιλογή να γυρίσω στο σπίτι γιατί από εδώ και πέρα οι γείτονες θα θεωρούν ότι κακοποιοιώ τη σύζυγο κάθε φορά που έρχεται σε υστερία. Η ίδια η σύζυγος πιστεύω ότι πλέον θα θεωρεί ότι θα κάνει ότι θέλει χωρίς όρια. Όλη αυτήν την περίοδο, παρόλο που η σύζυγος με κατηγορούσε σχετικά ανοιχτά, ποτέ δεν την κατηγόρησα σε κοινούς φίλους εδώ στο εξωτερικό. Έτσι δεν ξέρω τί συμπεράσματα μπορεί να έχουν βγάλει. Πλέον κινδυνεύω να χάσω την αξιοπρέπειά μου, και το παιδί μου να έχει τελείως λανθασμένη εικόνα για τον πατέρα του είτε έρθει το διαζύγιο είτε όχι.
Νομίζω ότι η κοινωνία (ίσως και τα δικαστήρια, αλλά δεν το γνωρίζω) υποτιμούν αυτές τις καταστάσεις και τα συμπεράσματα είναι τελείως ασύμμετρα και εν τέλει άδικα. Δεν υποστηρίζω ότι δεν έχω άδικο. Έκανα λάθη και θα τα πληρώσω με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που είχαν μία άσχημη μέρα στη δουλειά και γίνονται βίαιοι και μετά δέρνουν τις γυναίκες τους. Νιώθω ότι επαγγελματικά ασχολούμαι με ότι ονειρευόμουν πάντα (έρευνα στο πανεπιστήμιο), στην εργασία μου με εκτιμούν. Δεν έχω λόγο να γυρνώ στο σπίτι και να αποζητώ εντάσεις. Ούτε και ποτέ είχα σχέσεις βίας. Επίσης δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπορούν να δεχτούν εύκολα τέτοιες κατηγορίες. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα να αποδείξω ότι δεν είμαι το "τέρας" που προσπαθούν να μου δώσουν σαν τίτλο.
Ειλικρινά σας εκλιπαρώ να με βοηθήσετε. Είμαι απελπισμένος. Οποιαδήποτε συμβουλή, υλικό για να διαβάσω, ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να έρθω σε επαφή ή οτιδήποτε άλλο θα ήταν ιδιαίτερα ευπρόσδεκτο.
Σας ευχαριστώ απο καρδιάς,
Γιάννης