ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2009

Το μέσο είναι το μήνυμα
Tης Ολγας Σελλα

Tο ένα συμβαίνει τώρα. Το άλλο είχε συμβεί μερικά χρόνια πριν -αρκετά- και τώρα γίνεται ταινία. Το πρώτο είναι η διάθεση των διαζευγμένων πατεράδων να ιδρύσουν κόμμα και να διεκδικήσουν την ψήφο του κοινού στις επόμενες ςυρωεκλογές, θέλοντας έτσι να κάνουν γνωστά τα προβλήματα και τα αιτήματά τους.
Το δεύτερο είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο που από χθες η ιστορία του προβάλλεται στις μεγάλες οθόνες των αθηναϊκών κινηματογράφων: του ομοφυλόφιλου και ακτιβιστή Χάρβεϊ Μιλκ, που το 1977 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος του Σαν Φρανσίσκο έχοντας δηλώσει ανοικτά τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, σε μια εποχή που κάτι τέτοιο δεν ήταν διόλου αυτονόητο.
Ποιο είναι το κοινό στοιχείο των δύο αυτών μακρινών και διαφορετικών περιπτώσεων; Οτι και οι μεν και ο δε επέλεξαν τον δρόμο της πολιτικής για να δημοσιοποιήσουν και να υπερασπιστούν κοινωνικά, κατά κύριο λόγο, δικαιώματα. «Ο ρόλος της εξουσίας είναι να δίνει χώρο στην ελπίδα» έλεγε ο Χάρβεϊ Μιλκ. «Αποφασίσαμε να “κατέβουμε” συλλογικά, ιδρύοντας το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κόμμα, με στόχο να παλέψουμε για τα αιτήματά μας μέσα από την Ευρωβουλή. Ποιος ξέρει, ίσως έτσι ακουστούμε και στην Ελλάδα», δηλώνει ο πρόεδρος του Συλλόγου για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια κ. Νίκος Σπιτάλας («Κ», 15/1/09). Που πάει να πει ότι εκεί όπου όλα έχουν τελειώσει, η συνεννόηση, η καλή θέληση, η διαλλακτικότητα, η σύμπνοια, η συναίνεση, η κατανόηση, το μόνο που μένει είναι η εξουσία. Η οποία συνήθως συνοδεύεται από δημόσιες θέσεις. Που, υπό κανονικές συνθήκες, σημαίνει ότι μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων έχουν εκτιμήσει και γι’ αυτό τιμήσει τη συμπεριφορά όσων κατεβαίνουν στον πολιτικό στίβο, μεγαλύτερης ή μικρότερης εμβέλειας. Από την Ευρωβουλή μέχρι ένα δημοτικό συμβούλιο.
Μπορώ να υποθέσω τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο αληθινός Χάρβεϊ Μιλκ, όντας διαφορετικός σε μια εποχή που καθόλου δεν συγχωρούσε τις διαφορετικότητες. Γνωρίζω τα τεράστια προβλήματα των διαζευγμένων πατεράδων που ζουν σήμερα δίπλα μας, ανάμεσά μας. Εχω δει τη σιωπηλή απελπισία τους, την αφόρητη πίκρα τους, την τεράστια αίσθηση αδυναμίας, που ακυρώνει το πατρικό πρότυπο. Ο Χάρβεϊ Μιλκ διεκδίκησε την ψηφο των συμπολιτών του στο Σαν Φρανσίσκο για να αισθανθεί ασφαλής και αποδεκτός. Δεν τα κατάφερε. Δολοφονήθηκε από έναν ακραία μισαλλόδοξο. Οι διαζευγμένοι πατεράδες δηλώνουν ότι θα διεκδικήσουν την ψήφο των Ευρωπαίων πολιτών για να γνωστοποιήσουν τα αδιέξοδά τους.
Αυτή είναι η λύση όμως; Κάθε κοινωνική ομάδα που έχει ένα ζήτημα να επιλύσει ή να διεκδικήσει να φτιάχνει ένα κόμμα; Σαν μια ακόμα αίσθηση αδυναμίας μού μοιάζει αυτό. Σαν δηλαδή να έχουμε παραιτηθεί από την ελπίδα ότι οι φορείς (δηλαδή τα κόμματα, οι οργανισμοί), οι θεσμοί (δηλαδή η πολιτεία, η Βουλή) έχουν τη δυνατότητα να κοιτάξουν, να ακούσουν, να αφουγκραστούν και να εκφράσουν όλο και περισσότερες ανάγκες μιας κοινωνίας. Και να παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
Εχουν αιτήματα οι διαζευγμένοι πατεράδες και δεν φαίνεται να βαυκαλίζονται ότι οι ίδιοι θα τα επιλύσουν. Να ακουστούν θέλουν, γι’ αυτό βουτάνε στα βαθιά της... πολιτικής. Υπογραμμίζοντας, μ’ αυτήν την κίνηση, το τεράστιο έλλειμμα θεσμών και νομικών πλαισίων που να απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες. Ετσι, η πολιτική γίνεται το μέσον, αντί να ακούει το μήνυμα.