ΤΑ ΝΕΑ
Φεμινιστικά κενά
ΜΙΚΕΛΑ ΧΑΡΤΟΥΛΑΡΗ
Οι φεμινίστριες το είχαν πει από τη δεκαετία του '60: Ο γάμος είναι ένας θεσμός καταπιεστικός για τις γυναίκες. Το είχαν επισημάνει και πολύ νωρίτερα ο φιλόσοφος Τζον Στιούαρτ Μιλ («Η υποδούλωση των γυναικών», 1829) και η μητέρα της συγγραφέως του Φρανκενστάιν, η Μαίρη Γουόλστοουνκραφτ («Διεκδίκηση των Γυναικείων Δικαιωμάτων», 1792 ). Όμως άλλο είναι να διαμαρτύρεσαι για την ανισότητα στην εντός του οίκου. καθημερινότητα, όταν ο άνδρας είναι εκείνος που εξασφαλίζει τα έσοδα του σπιτικού και άλλο να εντοπίζεις την ίδια ανισότητα σήμερα, που η πλειονότητα των γυναικών εργάζεται και εκτός σπιτιού, οπότε μοιράζεται τα έξοδα.
Να τι σημαίνει πραγματικά η δουλειά της σύγχρονης συζύγου, λέει η Σούζαν Μοσάρτ στο βιβλίο της «Wifework» (Bloomsbury), που έχει προκαλέσει θόρυβο στην Αγγλία. Οι παντρεμένες μπορεί να μη θέλουν να το παραδεχθούν, αλλά αισθάνονται πιο μόνες, πιο αγχωμένες, πιο απογοητευμένες και πιο εξαντλημένες από τους συζύγους τους. Έχουν λιγότερο ελεύθερο χρόνο και απασχολούνται πιο πολύ με τα παιδιά. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Αγγλία, στις ΗΠΑ και στην Αυστραλία, τα περισσότερα διαζύγια (2/3) τα ξεκινούν εκείνες και, σε αντίθεση με τους άνδρες, λίγες ξαναπαντρεύονται. Διότι άλλος ο γάμος ΤΟΥ και άλλος ο γάμος ΤΗΣ. Αφού ακόμα και να κάνει καριέρα, ακόμα και να έχει εραστή, πάλι εκείνη θα γεμίσει το ψυγείο, θα κανονίσει τα ραντεβού με τον γιατρό, θα εξασφαλίσει την καθαριότητα του σπιτιού, θα μιλήσει με τη δασκάλα...
Ενώ λοιπόν οι «έξω» ανισότητες ανδρών και γυναικών, οι δημόσιες, έχουν αμβλυνθεί, οι «μέσα» ανισότητες, οι ιδιωτικές, που αφορούν στις μικρές λεπτομέρειες της συμβίωσης, παραμένουν κραταιές. Ίσως γι' αυτό από τη μια να μας φαίνονται σήμερα ξεπερασμένα (αν όχι υστερικά) κάποια βιβλία - μανιφέστα όπως η «Γυναίκα Ευνούχος» της Ζερμέν Γκριρ ή η «Νοικοκυρά» της Αν Όκλι και από την άλλη, να ανθούν τα εύκολα νεοφεμινιστικά μυθιστορήματα που οι ηρωίδες τους, (όμορφες, δραστήριες, προδομένες γυναίκες), γίνονται «σκύλες» και παίρνουν το αίμα τους πίσω κάνοντας τους άνδρες να γονατίζουν. Μήπως και τα ρομαντικά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα που μιλούσαν για το ταμπού των γυναικείων ερωτικών επιθυμιών, δεν μαρτυρούσαν την ύπαρξη μιας αντίστοιχης ανισότητας των φύλων στις προσωπικές τους στιγμές;
Ωστόσο όλα αυτά τα οργισμένα βιβλία ξεχνούν την παράμετρο της συντροφικότητας, της τρυφερότητας, της (Θεός φυλάξοι!) αγάπης, που για τις γυναίκες παίζει ρυθμιστικό ρόλο στη συμβίωση. Κάποιοι το λένε αυτό «συμβιβασμό», άλλοι «ωριμότητα». Έπειτα όλες αυτές οι επαναστατημένες σύζυγοι και οι διάφορες οργανώσεις ή κινήσεις, παραβλέπουν το γεγονός ότι η ίδια η εργασία γίνεται όλο και πιο ασύμβατη με την οικογενειακή ζωή. Κι αν είναι ξεπερασμένος ο θεσμός του γάμου, άλλο τόσο είναι και ο θεσμός της εργασίας, έτσι όπως τον ξέραμε. Στις 8 Μαρτίου θα «γιορτάσουμε» και πάλι την Ημέρα της Γυναίκας. Άραγε θα τεθούν ποτέ τέτοια ζητήματα; Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από "ΤΑ ΝΕΑ", στη διεύθυνση http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=17281&m=P34&aa=2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου